Είχα αποφοιτήσει με πτυχίο θεάτρου από το πανεπιστήμιο, έπαιζα σε μια μπάντα στο Λονδίνο για αρκετά χρόνια και τα τελευταία τέσσερα χρόνια ασχολιόμουν επαγγελματικά με σκύλους, όταν η Winnie προσγειώθηκε στον κόσμο μου, ακριβώς τη στιγμή που χρειαζόμασταν ο ένας τον άλλον περισσότερο από ποτέ. Εκείνη ήταν άστεγη και εγώ ξενύχταγα λίγο παραπάνω από το κανονικό χωρίς πολλές ευθύνες εκείνο τον καιρό.

Γίναμε αχώριστοι. Κοιμόμασταν σε βίλες εκατομμυρίων το ένα βράδυ ως house-sitters και στο φορτηγάκι μου την επόμενη… κάτι που δεν της άρεσε καθόλου. Εκείνη την εποχή, είχα αρχίσει να διερευνώ τον τομέα της συμπεριφοράς των ζώων, είχα διαβάσει μερικά εξαιρετικά βιβλία, είχα ήδη παρακολουθήσει μερικά μαθήματα εκπαίδευσης σκύλων του Δρ Ian Dunbar και είχα βρει καταπληκτική έμπνευση στη Sarah Fisher που μου έδειξε κάποιους εξαιρετικούς δρόμους. Είχα μετακομίσει στο Λονδίνο για να ξεκινήσω τη δική μου επιχείρηση εκπαίδευσης σκύλων. Η Winnie με βοήθησε να καταλάβω τα επίπεδα υπομονής και ενσυναίσθησης μου, καθώς και τη γλώσσα σώματος και τις αντιδράσεις των σκύλων. Με αυτό τον τρόπο με βοήθησε να αναπτύξω την ικανότητά μου ως εκπαιδευτής.

Είχαμε έναν πολύ έξυπνο τρόπο για να προσελκύουμε νέους πελάτες. Η έδρα μας ήταν το Wimbledon, μια καταπράσινη συνοικία, πολύ πάνω από το δικό μου βαλάντιο, γεμάτη όμως από πλούσιους ιδιοκτήτες σκύλων και όμορφες παλιές αγγλικές παμπ. Εγώ καθόμουν στο τέλος κάποιου μπαρ με τη Winnie στα πόδια μου και κάθε φορά που κάποιος μας πλησίαζε, η Winnie έβαζε σε λειτουργία το σχέδιο ουρά / χαμόγελο και η συζήτηση πήγαινε ως εξής: “Μα τι πανέμορφος σκύλος! Μακάρι ο σκύλος μου να συμπεριφερόταν τόσο καλά όπως ο δικός σας …”. Και ως δια μαγείας, τους μιλούσα για την επιχείρησή μου και τους έδινα την επαγγελματική μου κάρτα. Σε μια καλή νύχτα, θα μπορούσα να κερδίσω πέντε ή περισσότερους πελάτες, χάρη στο χάρισμα του κοριτσιού μου που κέρδιζε πάντα την αγάπη των ανθρώπων.

Τον επόμενο χρόνο καθώς η επιχείρησή μου μεγάλωσε, μου δόθηκε η ευκαιρία να εργαστώ ως εκπαιδευτής και σύμβουλος σε καταφύγιο σκύλων στη Ζάμπια της Νότιας Αφρικής. Το καταφύγιο ήταν υπεράριθμο και δεν υπήρχε κανένα σχέδιο για να βγει από αυτή την κατάσταση. Χρειαζόντουσαν πραγματικά τη βοήθειά μου, μέχρι τότε κανένας εκπαιδευτής σκύλων δεν είχε πάει ποτέ στο καταφύγιο της πρωτεύουσας Λουσάκα. Σκέφτηκα τη Winnie και την ευκαιρία που μου είχε δώσει να μάθω και να εξελιχθώ, κι έτσι έχοντας εκείνην στο μυαλό μου, πήγα στην Ζάμπια για τέσσερις μήνες αφήνοντας την με την οικογένεια και τους φίλους μου.

Έπρεπε πρώτα να εκπαιδεύσω τους χειριστές στα βασικά. Έπρεπε να εξηγήσω γιατί τα σκυλιά συμπεριφέρονταν έτσι, έπρεπε να βρω τρόπους να φέρω κάποια τάξη και ηρεμία στο καταφύγιο, να μάθω τους ντόπιους να διαχειρίζονται και να βγάζουν βόλτες τα σκυλιά και τελικά να τους βρω νέα σπίτια. Πέρασα 4 μήνες όπου έπρεπε να αντιμετωπίσω την αστυνομία, τους θυμωμένους γείτονες, τις φιλοζωικές οργανώσεις που με αμφισβητούσαν , τα σκυλιά που είχαν κάποιες ασθένειες που ούτε καν είχα ξανακούσει, αλλά όλα αυτά με δυνάμωσαν! Όταν έφυγα από τη χώρα, άφησα πίσω μου νέα συστήματα που ακόμα ακολουθούν μέχρι σήμερα και βρήκα σπίτια σε δεκάδες σκυλιά.

Όπως ήταν επόμενο, μετά από το ταξίδι αυτό, η δουλειά μου στα καταφύγια πήγε από το καλό στο καλύτερο, οδηγώντας με σε άλλες χώρες ως σύμβουλο και εκπαιδευτή των σκύλων και των χειριστών τους. Αυτό που συνειδητοποίησα όταν υιοθέτησα την Winnie ή όταν έγινα πατέρας για πρώτη φορά, είναι ότι στη ζωή, ουσιαστικά αυτοσχεδιάζουμε, ανεξάρτητα από τα διαπιστευτήρια μας.

Μέσα από μια σειρά από παράξενα γεγονότα, κατέληξα να πουλήσω την επιχείρηση μου στο Λονδίνο το 2016 και αποφάσισα να μετακομίσω στη Ρόδο. Έχοντας μεγαλώσει στην Αγγλία, παρατήρησα πως οι άνθρωποι σε άλλες χώρες είναι επιφυλακτικοί και συχνά φοβούνται τα σκυλιά που δεν ξέρουν. Ειδικά τα παιδιά που συχνά οι μεγάλοι τους λένε να μείνουν μακριά από τα σκυλιά. Φυσικά, καταλαβαίνω ότι από άποψη ασφάλειας δεν συνιστάται να αρχίσεις να τρέχεις προς ένα άγνωστο σκυλί, αλλά το ένιωσα ως ευθύνη μου να εκπαιδεύσω τα παιδιά στα σχολεία για τη γλώσσα του σώματος του σκύλου και τον σωστό τρόπο να προσεγγίσουμε ένα σκύλο. Ελπίζω επίσης ότι τα μικρά παιδιά μπορούν, με τη σειρά τους, να εκπαιδεύσουν τους γονείς τους!

Όταν ένα ιδιωτικό σχολείο στη Ρόδο συμφώνησε να μου επιτρέψει να διδάξω ένα μάθημα για τη συμπεριφορά των σκύλων, αποφάσισα να το κάνω μια ξεχωριστή εμπειρία για τα παιδιά. Ήθελα να τους διδάξω πόσο σημαντική είναι η σχέση μας με τα ζώα και να το κάνω με έναν διασκεδαστικό τρόπο. Χρησιμοποίησα βίντεο, φωτογραφίες και, τελικά, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σκυλιά από καταφύγιο! Η ευχαρίστηση και η συμμετοχή των παιδιών ήταν η ανταμοιβή μου. Μόλις τα έκανα να εμπιστευτούν εμένα και τα σκυλιά και αισθάνθηκαν ασφαλή, ξεκίνησε η μάθηση. Τα παιδιά μπορούσαν να διαβάζουν ενστικτωδώς τη γλώσσα του σώματος του σκύλου όταν τους έδειξα πως, και κανένα από αυτά δεν δίστασε να εμπλακεί με τα σκυλιά του καταφυγίου.

Μετά από κάθε τάξη η δασκάλα μου έλεγε ότι ο χρόνος που πέρασαν με τα σκυλιά ήταν το νούμερο ένα θέμα στις συζητήσεις των παιδιών την εβδομάδα μεταξύ των συνεδριών μας και ήταν ξεκάθαρο για μένα ότι η δουλειά μου είχε ήδη μόνιμο αποτέλεσμα. Σκοπεύω να προτείνω αυτό το μάθημα σε περισσότερα σχολεία σε όλη την Ελλάδα, θέλοντας να ενθαρρύνω την αλληλεπίδραση μεταξύ φιλοζωικών οργανώσεων και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, προκειμένου να εισαγάγω όλο και περισσότερα παιδιά στη χαρά της επικοινωνίας με ένα σκύλο και να ενθαρρύνω τόσο τα παιδιά όσο και τους γονείς τους να υιοθετήσουν έναν σκύλο στο μέλλον.