Τεκίλα
Ναι, το να αγαπάς μαθαίνεται
Την Τεκίλα την βρήκα στην μέση ενός δρόμου έξω από τα Καλάβρυτα. Ήταν περίπου δύο μηνών κ’ δεν μπορούσε να περπατήσει, ήταν μόνο κόκαλα. Τόσο που δεν ήμουν αρχικά σίγουρη αν είναι σκύλος. Ο κτηνίατρος μου είπε πως το σκυλί δεν θα ζήσει. Οι δικοί μου το ίδιο. Οι πρώτες μέρες ήταν πολύ δύσκολες γιατί με θυμάμαι να την κρατάω εγώ για την τουαλέτα της, ήταν αδύναμα πολύ τα πόδια της. Εγώ εκείνη την εποχή βρέθηκα πολύ ξαφνικά να είμαι άνεργη στα μέσα του χειμώνα. Δεν είχα λεφτά για θέρμανση, αλλά είχα ένα πολύ καλό μπουφάν χιονοδρομίας με το οποίο γύριζα μες στο σπίτι ατάραχη κ’ κυρίως πλούσια συναισθηματικά. Την είχα έτσι μικράκι μες σε μια τσέπη του μπουφάν εσωτερική, κοντά στο σημείο της καρδιάς με ανοιχτό φερμουάρ για να αναπνέει κ’ να με κοιτάει, να ηρεμεί. Ήξερε πως θα την σώσω, ήξερα πως θα τα καταφέρουμε.
Στα επόμενα χρόνια το σκυλί αυτό έγινε αναπόσπαστο κομμάτι μου. Βόλτες, λιχουδιές, άπειρες αγκαλιές, πολλά παιχνίδια, πολλή υπομονή τις ώρες μετά την δουλειά που ήθελε την αποκλειστική προσοχή μου, πολλές στιγμές όμορφες που με καθόρισαν ως άνθρωπο, πολλές στιγμές όμορφες που την καθόρισαν ως οικογένειά μου.
Περάσαμε όμως κ’ πολύ δύσκολες στιγμές μαζί, μία εκ των οποίων, όταν μάθαμε πως έχει καλαζάρ. Σιρόπια, εξετάσεις, κλάματα, ψυχική αντοχή στο μηδέν, γι’ άλλη μία φορά γνωστοί κ’ άγνωστοι να μου λένε πως το σκυλί δεν θα ζήσει, γι άλλη μία φορά εμείς να τα καταφέρνουμε, τηρώντας αυστηρότατα τις οδηγίες που μας δίνονταν κ’ κυρίως έχοντας πίστη, κ’ αγάπη βαθιά.
Έκτοτε περάσαμε κι άλλες στιγμές που για λίγο τις νομίζαμε για τελευταίες, αλλά την συνέχεια φαντάζομαι την ξέρεις. Τα καταφέραμε. Κ’ τα καταφέρνουμε συνεχώς.
Η Τεκιλίτσα τώρα είναι γύρω στα 8. Της αρέσει πολύ να κοιμάται στον καναπέ, να τρώει οτιδήποτε τρως, να της δίνεις χάδια στον λαιμό κ’ να της λες γλυκόλογα για το πόσο όμορφη είναι. Της αρέσει να παίζει, αλλά σίγουρα οι αντοχές της μετά από όλη αυτήν τη κατάσταση της υγείας της δεν είναι ίδιες. Της αρέσει να χαζεύει από το μπαλκόνι αυτοκίνητα, χωρίς να ισχύει όμως το ίδιο για τα ποδήλατα με τα οποία χάνει για κάποιο λόγο το μυαλό της. Εμπιστεύεται δύσκολα ανθρώπους που δεν γνωρίζει, κ’ οποιοσδήποτε με πλησιάσει πρέπει να περάσει υπό διαδικασία αναγνωριστικής. Όταν η Τεκίλα δώσει το οκ, μπορείς να είσαι στην ζωή μου. Δεν είναι ο πιο πρόσχαρος σκύλος που θα δεις, είναι πολύ επιλεκτική κι επιφυλακτική. Κ’ έχει κάθε δίκιο, θα πω εγώ.
Εμπιστευόμαστε η μία την άλλη, κοιταζόμαστε στα μάτια πάντα κ’ αγαπιόμαστε πολύ βαθιά κ’ ειλικρινά. Έχω μάθει πάρα πολλά από εκείνη κι αν κάτι ξέρω είναι πως το να γίνω ο άνθρωπος που εκείνη πιστεύει ότι είμαι, είναι ό,τι πιο όμορφο κ’ ουσιαστικό έχω κάνει για μένα.
Γιατί τελικά ναι, το να αγαπάς μαθαίνεται. Υιοθέτησε έναν σκυλάκο κ’ θα με θυμηθείς!
Είμαι η Τζο Γανοπούλου. ‘Eχω σπουδάσει μουσική παραγωγή, εκφώνηση κ’ ραδιόφωνο, ενώ ασχολούμαι κ’ με κάποιες μορφές δημιουργικής γραφής κ’ αρθρογραφίας. Επίσης διατηρώ εδώ κ’ κάποια χρόνια κι ένα blog που αποτελείται από μουσική κ’ λέξεις. Λατρεύω το χιούμορ, χαμογελάω μόλις μυρίσουν τα γιασεμιά κ’ πιστεύω ότι τα σκυλιά μου είναι τα καλύτερα σκυλιά του κόσμου. https://tzolem0n.wordpress.com/