Η δική μου γνωριμία με τον Φαίδωνα, έγινε το 2010 στον χώρο που εργαζόμουν, στην περιοχή των Αχαρνών. Εκεί υπήρχαν ήδη τρία αδέσποτα που τα φρόντιζα, η Ρέα, η Λούσυ και ο Ερμής. Ένα πρωινό εμφανίστηκε και ο Φαίδωνας με την Ελισάβετ (έτσι την βγάλαμε), ένα θηλυκό μεγαλύτερης ηλικίας, γύρω στα έξι, ο Φαίδωνας ήταν 3-4 ετών. Από εκείνο το πρωινό κάθε μέρα οχτώ η ώρα ακριβώς, εμφανιζόταν το ζευγάρι και γύρω στις δύο το μεσημέρι , έφευγε για άγνωστο προορισμό. Η ακρίβεια των επισκέψεων τους μας είχε εντυπωσιάσει όλους και είχε γίνει θέμα συζήτησης.

Δυστυχώς, μετά από αρκετούς μήνες επισκέψεων του ζεύγους, ένα αυτοκίνητο χτύπησε την Ελισάβετ , και ο Φαίδωνας έμεινε μόνος δίχως ταίρι. Απαρηγόρητος εξακολουθούσε να έρχεται, αλλά η λύπη ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Δίχως την προστασία της εκλιπούσης συντρόφου του, οι σχέσεις του με τα άλλα σκυλιά δεν ήταν πλέον αρμονικές και έτσι, ένα πρωινό σταμάτησε τις επισκέψεις. Τον έψαξα για αρκετές ημέρες, αλλά δεν τον βρήκα.

Μετά από τρεις περίπου μήνες, πέρναγα με το αυτοκίνητο τυχαία από το υποτιθέμενο παλιό του σπίτι, και βλέπω στην μέση του δρόμου ένα κομμάτι δέρμα στα χρώματα του Φαίδωνα. Πάγωσα, μου κόπηκε τα αίμα, πλησίασα και είδα έναν Φαίδωνα σκελετωμένο σε άθλια κατάσταση, και προφανώς ετοιμοθάνατο. Τον πήγα αμέσως στον κτηνίατρο, ο οποίος μου έδωσε λίγες ελπίδες. Το σκυλί χρειαζόταν επειγόντως ορό και φαρμακευτική αγωγή. Μετά από μια εβδομάδα νοσηλείας είδαμε φως, έπρεπε όμως να ακολουθήσει μακροχρόνια φαρμακευτική αγωγή σε συνδυασμό με πολύ καλή φρέσκια τροφή. Αυτό δεν μπορούσε να γίνει με το σκυλί να ζει στον δρόμο, και κάπως έτσι άρχισε η συμβίωση μας.

Βγήκαν λοιπόν κι αυτοί από το καβούκι της δειλίας τους, και με πέτρες, ξύλα και αεροβόλα υπερασπίστηκαν τον θαυμαστό πολιτισμό τους. “Να φύγουν, να πάνε αλλού, αλλιώς θα τα σκοτώσουμε” έλεγαν, και παραδέχονταν με τις πράξεις και τα λόγια τους, πως παρακάτω υπάρχουν καλύτεροι άνθρωποι που θα τα φροντίσουν. Έλα όμως που δεν υπάρχουν πολλοί. Και εάν νομίζετε πως αυτοί ήταν μειονότητα, να προσθέσω και μια μεγάλη μερίδα ιδιοκτητών σκύλων, που καμαρώνουν όταν τα σκυλιά τους χαλάνε τον κόσμο εάν περάσει κάποιος έξω από το σπίτι, ενώ εάν κάνει το ίδιο ένα αδέσποτο στην περιοχή τους, πάει η πέτρα σύννεφο. Είναι αυτοί που περήφανα βγάζουν βόλτα τα μεγαλόσωμα καλοταϊσμένα σκυλιά τους με ένα ξύλο στο χέρι για το κεφάλι του αδέσποτου. Αντί για ξύλο θα μπορούσαν να πάρουν κάτι από τα αποφάγια τους να τους δώσουν και να γίνουν αυτοί και ο σκύλος τους φίλοι με τα αδέσποτα, όχι όμως, υπάρχει και εδώ η ταξική διαφορά η οποία εκφράζεται με το ’’Πάρ-τον Τζακ, πάνω του΄’ για να αρχίσει το κυνήγι του αδέσποτου. Υπάρχουν και άλλα πολλά , όπως η γνωστή φράση ‘’ εγώ δεν έχω σκυλί, έχω παιδί ‘’ όταν μιλάνε για το σκυλί τους, τα αδέσποτα όμως είναι κάτι άλλο, αυτά είναι σκυλιά ενός κατώτερου Θεού.

Σε αυτές λοιπόν τις αντίξοες συνθήκες, βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι (ελπίζω με τις καλύτερες προθέσεις) μάζεψαν τα σκυλιά αυτά για να τα σώσουν και τα μετέφεραν σε ένα κυνοκομείο / πανσιόν. Μαζί με αυτά πήραν και τον Φαίδωνα που τον είχα αφήσει με την παρέα του τις ώρες που δούλευα. Τον αναζήτησα δυο μέρες, τελικά βρήκα που τον είχαν πάει και τον πήρα πίσω. Όλοι του οι φίλοι όμως παραμένουν κλεισμένοι σε κλουβιά “για την ασφάλεια τους”, περιμένοντας σωτηρία από εμάς και από την χαμένη ανθρωπιά μας. Όλα αυτά τα σκυλιά για χάρη της ασφάλειας τους, έχασαν την ελευθερία τους. Μια ελευθερία που δεν έχει θέση στην κοινωνία που χτίσαμε, γιατί εάν νομίζετε πως το είδος μας ζει ελεύθερα αυταπατάστε.

Για μένα ο Φαίδωνας είναι το σημείο αναφοράς ότι είμαι άνθρωπος, είναι μια ζωή που την έσωσα, που θα την φροντίζω μέχρι τα στερνά της και που δίνει αξία και νόημα στις πράξεις μου. Για αυτό θα σας πρότεινα, πάρτε ένα αδέσποτο από τον δρόμο ή από τα καταφύγια, σώστε το, φροντίστε το, αγαπήστε το …… θα νιώσετε άνθρωποι.